کلمه کنسروسازی از لغت یونانی Conservar به معنی حفظ کردن مشتق شده است. به طور کلی کنسرو کردن در صنایع غذایی عبارت است از ایجاد شرایطی که بتوان تحت آن شرایط محصول موردنظر را برای مدتهای طولانی حفظ نمود، بنابراین تعریف از کلمه کنسرو، باید بتوان برای کلیه روشهایی که به هر نحو موجب افزایش زمان قابلیت نگهداری محصول میشوند استفاده نمود، اما در کشور ما از ابتدای کار صنایع قوطی کردن مواد غذایی از کلمه کنسرو برای آن استفاده گردیده و هنوز هم این غلط مصطلح متداول میباشد و از آن به جای معادل Canning یا Tinning استفاده میشود. قوطیهای کنسور میتوانند بزرگ، کوچک، دایرهای، بیضوی، مکعبی، پلاستیکی، شیشهای، گالوانیزه یا آلومینیومی باشند.
برای کنسروسازی مواد خوراکی، مراحل گوناگون زیادی در کارخانهها انجام میشود برای نمونه برای کنسروسازی ماهی این مراحل لازم است: آمادهسازی، آبنمکگذاری، پخت اولیه، قوطیگذاری، هواگیری، درببندی، فرایند حرارتی، قرنطینه و برچسبزنی.
این روش در سالهای ۱۷۹۰ که دولت فرانسه با سایر کشورهای اروپایی در حال جنگ بود توسط یک نفر فرانسوی به نام نیکلا آپر ابداع گردید، در آن زمان ناپلئون برای تغذیه سربازان خود با مشکلات زیادی مواجه بود و نیاز به غذاهای مناسبی داشت که بدون شرایط خاص قابل نگهداری باشند. وی جایزهای به مبلغ ۱۲۰۰۰ فرانک برای کسی که این مشکل را حل کند اختصاص داد، نیکلا آپر که در اوایل کار خود در یک کارخانه آبجوسازی کار میکرد و بعدها به شغل قنادی پرداخته بود در کارگاه محل کار خود مشغول مطالعه و تجربه روشهای مختلف گردید و در سال ۱۷۹۸ به این نتیجه رسید که اگر مواد غذایی در یک ظرف سربسته دما داده شده و پس از آن از نفوذ هوا به داخل بستهها جلوگیری شود میتوان آنها را برای مدت طولانی نگهداری نمود. اما دلیل این موضوع برای آپر که تحصیلات علمی زیادی نداشت، روشن نبود.
وی در سال ۱۸۰۴ اولین کنسروهای خود را که در ظروف شیشهای بستهبندی کرده و در آب جوش دما داده بود بر روی ملوانان یک کشتی و طی یک مسافرت دریایی آزموده و پس از اطمینان از کار خود و سلامت کنسروها گزارشی در این زمینه به چاپ رساند و در سال ۱۸۰۹ آن را با نمونه کنسروها به موسسه صنایع ملی فرانسه ارائه نمود. این موسسه کنسروهای آپر را بررسی و پس از ۸ ماه ادعای او را در مورد سالم ماندن محتوی شیشه تایید نمود و نمونههای کنسرو را برای مطالعه بیشتر به آکادمی علوم فرانسه فرستاد. در این موسسه گیلوساک، فیزیکدان معروف فرانسوی، مامور مطالعه بر روی کنسروها و علل عدم فساد آنها گردید و پس از آزمونهای گوناگون به این نتیجه رسید که عدم وجود اکسیژن در کنسروها علت اصلی سالم ماندن آنهاست.
نادرستی این نظریه بعدها به اثبات رسید اما در هر صورت آپر در سال ۱۸۱۰ جایزه خود را دریافت نمود و روش او تا مدتها به نام خودش Appertization خوانده میشد و تا حدود نیم قرن مورد استفاده قرار گرفت، بدون این که علت اصلی سالم ماندن مواد غذایی در این روش و فاسد نشدن آنها برای کسی روشن باشد.
آپر شخصا به مرور مقالات متعددی در این مورد نوشت و در یکی از آنها به نقش دما در از بین بردن و عقیم کردن آنزیمها اشاره نمود، پس از آپر به دلیل این که روش ابداعی او عمومیت یافت دانشمندان زیادی در پی علت اصلی این امر برآمدند و مطالعات او را دنبال کردند.
اما پاستور دانشمند بزرگ فرانسوی که با مطالعات بسیار ارزنده خود بر روی میکروارگانیسمها خدمات ارزندهای به دنیای علم نمود و جهانی را مدیون خویش ساخت، مطالعاتی را در این زمینه انجام داد و ثابت کرد که نقش اصلی به عهده اثر دما بر روی میکروارگانیسمها است. او برای اثبات ادعای خود تعدادی از کنسروهای آماده شده قبلی را در هوای آزاد شهر، تعدادی را در خارج از شهر و تعدادی را در ارتفاعات مناطق کوهستانی باز کرده و به حال خود گذاشت و به این نتیجه رسید که کنسروهایی که در معرض هوای آلوده شهر قرار گرفته بودند زودتر و آنهایی که در ارتفاعات و در معرض هوای سالمتری باز شده بودند دیرتر از همه فاسد شدند.
به تدریج ظروف لعابی به جای ظروف شیشهای که به علت شکنندگی، کاربرد آنها با مشکلاتی مواجه بود متداول گردید و پس از آن ظروف حلبی که قبلا در سال ۱۸۱۰ توسط Peter Durant در آلمان ساخته شده بود به کار گرفته شدند.
Fostier روش لحیم کردن قوطیهای فلزی را اختراع کرد و Aberdin با اضافه کردن مقداری محلول غلیظ نمک و املاح دیگر توانست دمای استریلیزاسیون را تا حدود بالا ببرد، تا این که دیگ بخار توسط پاپن و اتوکلاو توسط شریور اختراع گردید و این صنعت را در مسیر پیشرفتها و ترقیات شایانی قرار داد به نحوی که امروزه یکی از بزرگترین و متداولترین و مهمترین روشهای نگهداری مواد غذایی در تمام دنیا به حساب میآید و تنها در ایالات متحده آمریکا بیش از ۱۵۰۰ نوع کنسرو تولید و به ثبت رسیده است.
در تاریخچه صنعت کنسروسازی رویدادهای مهم دیگری هم اتفاق افتاده که از مهمترین آنها میتوان موارد زیر را نام برد:
• از سال ۱۸۲۰ تولید کنسرو به صورت صنعتی درآمد.
• در سال ۱۸۲۳ قوطیهای حلبی به نام Cannister متداول گردید.
• در سال ۱۸۵۱ با دما دادن بستههای کنسرو در آب محتوی املاح، دمای استریلیزاسیون آنها افزایش داده شد.
• در سال ۱۸۷۴ از بخار تحت فشار برای استریل کردن بستههای کنسرو استفاده شد.
• در سال ۱۸۷۶ اولین بار، افزایش دمای بخار تحت فشار، توسط شریور شناخته شد و اساس کار ری تورت Retorts های امروزی را تشکیل داد.
• در سال ۱۸۹۰ Prescot و Underwood که در کارخانه کنسروسازی کار میکردند به ارتباط
بین
فساد مواد غذایی کنسرو شده در اثر فعالیت میکروارگانیسمهای ترموفیل، در کنسرو ذرت
پی بردند
همچنین Wisconsin, Russell در همان سالها به اثر ترموفیلها در فساد نخود پی بردند.
• اولین مقررات و استانداردهای مربوط به کنسروها در سال ۱۹۰۶ در آمریکا
تدوین شدند.
• در سال ۱۹۰۸ کاربرد اسید بنزوئیک و پارابنها به عنوان نگهدارنده
در کنسروها متداول و
بعدها کاربرد این مواد برای کنسروهای مورد مصرف خانوادهها ممنوع
شد.
• در سال ۱۹۱۸ Weinzier1 این اصل علمی را به اثبات رساند
که محتوی قوطیهای کنسرو، استریل
مطلق نیستند. اما تعداد و نوع میکروارگانیسمهای موجود در
آنها به نحوی است که قادر به
ایجاد مسمومیت هم نیستند.
• اوایل قرن بیستم قوطیهای حلبی سه تکه به شکل
امروزی متداول شد.
• در سال ۱۹۲۱ لعاب دادن قوطی برای غذاهای
اسیدی متداول گردید.
• در اوایل دهه ۱۹۲۰ در آمریکا
Bigelow, Esty به ارتباط PH و
مقاومت حرارتی باکتریها پی
بردند.
• در سال ۱۹۳۰ Ball و
Bigelow روش محاسبات
دمایی استریلیزاسیون را
ارائه نمودند.
• در سال ۱۹۴۸
Hicks و Stumbo
محاسبات دمایی را
برای
سوسپانسیونهای
مخلوطی از چند
میکروارگانیسم به
دست آوردند.
• در سال
۱۹۵۰
بستههای
سترونپذیر
روی تورت
پوچ در
صنایع
کنسرو به
کار
گرفته
شدند.
•
در
سال
۱۹۵۵
روش
Flash-18
برای
استریلیزاسیون
کنسروها
مورد
استفاده
قرار
گرفت.
•
در
سال
۱۹۶۹
روش
Hydrostatic
Sterilisation
که
نوعی
روش
پیوسته
کنسروسازی
است
متداول
شد.
تفاوت
كلمه
كنسرو
و
كمپوت:
دركنسرومواد
غذايي
مثل
گوشت
استفاده
ميشود
ولي
ازكمپوت
ازميوهجات
استفاده
مي
شود
.
ولي
در
زبان
يوناني
هيچ
تفاوتي
بين
كنسرو
و
كمپوت
نيست
بلكه
هر
محصولي
را
كه
در
داخل
بسته
بندي
شيشه
اي
و
يا
فلزي
باشد
به
آن
كنسرو
مي
گويند.
مخترع
ديگ
بخار
كيست
؟
پاپن
مخترع
اتوكلاو
،
كيست
؟
Shriver
اتوکلاو
(به
انگلیسی:
Autoclave)
وسیلهای
برای
استریل
کردن
ابزار
پزشکی
و
آزمایشگاهی
در
فشار
و
دمای
بالا
و
با
استفاده
از
بخار
آب
است.
اتوکلاوها
در
کاربردهای
پزشکی
برای
انجام
استریلیزاسیون
و
در
صنایع
شیمیایی
برای
به
عمل
آمدن
پوششها
و
ولکانش
لاستیک
و
سنتز
هیدروترمال
مورد
استفاده
قرار
میگیرند.[۱]از
اتوکلاوهای
صنعتی
در
کاربردهای
صنعتی
بخصوص
در
مورد
کامپوزیتها
استفاده
میشود.
ابعاد
این
وسیله
از
اندازه
آزمایشگاهی
که
معمولاً
به
شکل
یک
استوانه
دردار
است
تا
ابعاد
صنعتی
که
طول
آن
به
۱۵
متر
میرسد
متغیر
است.[۲]
این
وسیله
توسط
میکروبیولوژیست
فرانسوی
چارلز
چمبرلن
در
سال
۱۸۷۹
اختراع
شد.[۳]
واژه
اتوکلاو
از
ترکیب
دو
واژه
(auto-)
در
زبان
یونانی
به
معنی
خودکار
و
(clavis)
در
زبان
لاتین
به
معنی
کلید
تشکیل
شدهاست.[۴]
بسیاری
از
اتوکلاوها
برای
استریل
کردن
تجهیزات
و
لوازم
مورد
استفاده
قرار
میگیرند
که
با
قرار
دادن
آنها
به
مدت
۱۵
تا
۲۰
دقیقه
(بسته
به
حجم
بار
و
محتویات)
در
معرض
بخار
اشباع
۱۲۱
درجه
سلسیوس
(۲۴۹
درجه
فارنهایت)
و
برای
کنسرو
ها
فشار
1.2
بار
و
121
درجه
سانتی
گراد
این
کار
انجام
میشود.
اساس
كنسرواسيون
:
عوامل
فساد
سه
دسته
هستند
:
1.
فساد
ميكروبي
2.
فساد
شيميايي
3.
فساد
بيولوژيك
كه
ميكروارگانيسم
با
فساد
ميكروبي
،
اكسيژن
هوا
كه
منجر
به
فساد
شيميايي
،
آنزيم
ها
كه
منجر
به
فساد
بيوشيميايي
مي
شود
عوامل
و
صدمات
فيزيكي
همه
و
همه
باعث
فساد
مواد
غذايي
مي
شوند.
در
اثر
گرما
MO
كشته
و
آنزيم
ها
غير
فعال
مي
شوند
و
اكسيژن
محلول
نيز
از
سطح
قوطي
متصاعد
مي
شوند.
بنابراين
اگر
ماده
در
ظرف
غير
قابل
نفوذ
به
غذا
و
غير
قابل
تركيب
با
ماده
غذايي
مقاوم
در
برابر
عوامل
خارجي
بسته
بندي
مي
شود
و
حرارت
كافي
ببيند
ديگردليلي
براي
تغييرفسادنخواهد
ماند.
تنها
ممكن
است
در
مدت
طولاني
در
اثر
واكنش
هاي
شيميايي
جزئي
كه
نيازي
به
آنزيم
ندارد
تغيير
حالت
دهند.
بنابراين
اساس
كنسرواسيون
استفاده
از
حرارت
براي
از
بين
بردن
آنزيم
ها
و
MO
هاي
مواد
فساد
و
خارج
كردن
هواي
داخل
قوطي
و
استفاده
از
بندي
بندي
غير
قابل
نفوذ
براي
ممانعت
از
نفوذ
هوا
و
جلوگيري
اتز
آلودگي
مجدد
مي
باشد.
براي
محصولاتي
مثل
رب
گوجه
فرنگي
،
انواع
سس
ها
،
غذاهاي
كودك
،
پوره
ميوه
ها
از
روش
اسپنيك
استفاده
مي
كنند
كه
روش
فوق
يك
روش
جديد
براي
فرآيند
كنسروسازي
به
شمار
مي
رود
كه
در
اين
روش
بر
خلاف
روشهاي
ديگر
محصول
و
ظرف
بسته
بندي
به
طور
جداگانه
قبل
از
پر
شدن
استريل
شده
و
تحت
يك
شرايط
استريل
محصول
وارد
ظرف
شده
و
محصول
نهايي
نياز
به
اتوكلاو
كردن
ندارد.
مراحل
كنسرو
سازي
:
1
.
انتخاب
مواد
اوليه
2.
grading
3.
Cleaning
4.
Sorting
&
grading
5.
Blanching
6
.
آماده
سازي
7.
Formulation
8.
filling
9.
Emhusting
10.
Seaming
11.
Heat
Processing
12.
Colling
13.
Coding
&
Labeling
14.
Cartoning
15.
Storage
16.QC
در
آزمايشگاه
يا
كنترل
كيفيت
17.
Market
1.
در
انتخاب
مواد
اوليه
مهمترين
اصل
توجه
به
گونه
محصول
است
در
انتخاب
ماده
اوليه
رعايت
نكات
زير
ضروري
است
:
الف)
شناسايي
كامل
گونه
مورد
نظر
ب)
اطلاع
از
نحوه
كاشت
،
داشت
و
برداشت
ج)
درجه
خلوص
د)
وجود
سموم
و
كودهاي
شيميايي
و)
حالت
فيزيكي
و
...
2
.
درجه
بندي
grading
يكنواخت
بودن
اندازه
و
شكل
قطعات
و
دانه
هاي
در
كنسروسازي
از
اهميت
زيادي
برخوردار
است
زيرا
در
طي
عمليات
پر
كردن
وفرآيند
مي
تواند
مؤثر
باشد
قطعات
بزرگي
در
پر
كردن
باعث
سنگين
تر
شدن
قوطي
ها
و
رعايت
نشدن
استاندارد
وزن
بسته
مي
شود
و
قطعات
كوچكتر
در
طول
فرايند
حرارت
بيشتري
مي
بينند
و
بافت
آنها
متلاشي
مي
شود.
3.
Cleaning
كه
باعث
جداسازي
ناخالصي
هايي
روي
سطح
نمونه
مي
شود.
Sorting
.4
كه
باعث
جداسازي
مواد
نامطلوب
و
ناپسند
از
مواد
سالم
مي
شود.
5
Blanching
.حرارت
دادن
مقدماتي
ميوه
جات
و
سبزيجات
براي
جلوگيري
از
واكنش
هاي
ناخواسته
را
Blanching
گويند.
علت
اصلي
جلوگيري
به
خاطر
عقيم
شدن
آنزيم
ها
مسئول
فساد
است
كه
احتمالاً
باعث
تغيير
رنگ
و
مزه
و
بافت
محصول
مي
شود
كه
در
اين
مرحله
ماده
غذايي
را
تا
حرارت
پاستوريزاسيون
حرارت
مي
دهند
كه
دماي
آن
حدود
75-90
در
مدت
2
تا
8
دقيقه
است
و
در
واقع
هدف
از
بين
بردن
مقاوم
ترين
آنزيم
و
حرارت
يعني
پراكسيداز
و
كاتالاز
است
و
عمليات
Blanching
يا
با
آب
داغ
يا
بخار
صورت
مي
گيرد.
.6
آماده
سازي
Formulation
براي
تهيه
كنسرو
و
كمپوت
پس
از
آماده
سازي
مواد
اوليه
فرمولاسيون
اين
مواد
حائز
اهميت
است.
تهيه
شربتها
و
سس
هاي
مورد
استفاده
در
كنسرو
با
فرمولاسيون
هاي
خاص
خود
انجام
مي
شود.
بعضي
از
اين
فرمولاسيون
ها
شامل
چند
نوع
ماده
بوده
و
اغلب
اين
فرمول
ها
تجربي
بوده
و
بر
اساس
هنر
آشپزي
و
ذائقة
محلي
تهيه
مي
شود
به
طور
كلي
اجزاء
هر
فرمول
را
مواد
اوليه
اصلي
همراه
با
بهبود
دهنده
ها
،
نگهدارنده
ها
،
قوام
دهنده
ها
و
...
تشكيل
مي
شود.
.7
پر
كردن
پر
كردن
مواد
خام
و
مايعي
كه
اطراف
آن
را
مي
گيرد
مثل
آب
نمك
شربت
،
سس
هاي
رقيق
و
غليظ
از
جنبه
هاي
كمي
و
كيفي
اهميت
دارد
پر
شدن
بايد
در
حدي
باشد
كه
فضاي
خالي
سر
قوطي
باقي
بماند
كه
فضاي
سر
قوطي
را
Head
Space
گويند.
اگر
H.S
را
از
سر
قوطي
تا
لبه
در
نظر
بگيريم
به
آن
اصطلاحاً
Head
Space
مي
گويند
.
در
واقع
H
.
S
قبل
از
دربندي
است.
8.
هواگيري
عمل
هواگيري
براي
ايجاد
خلاء
در
قوطي
انجام
مي
شود.
اين
عمل
پس
از
پر
كردن
و
يا
در
هنگام
tlot
filling
انجام
مي
گيرد.
اين
عمل
مي
تواند
قبل
از
دربندي
با
تزريق
بخار
بر
روي
سطح
قوطي
انجام
شود
و
گاهي
هم
با
تزريق
گازهاي
خنثي
مثل
گاز
ازتي
اين
عمل
انجام
مي
شود
ممكن
است
خارج
كردن
هوا
به
صورت
مكانيكي
و
با
استفاده
از
پمپ
خلاء
صورت
گيرد.
درجه
حرارت
پر
كردن
و
مدت
زمان
حرارت
دادن
در
ميزان
خلاء
قوطي
بسيار
مهم
است.
Seaming
.9
درب
بندي
يكي
از
مهمترين
مراحل
كنسروسازي
و
دربندي
قلب
كارخانه
كنسروسازي
است
و
چنانچه
به
طور
كامل
عمل
دربندي
صورت
نگيرد
اثرات
نامطلوب
در
كيفيت
محصول
خواهد
داشد
و
دربندي
قوطي
ها
امروزه
در
صورت
دربنديهاي
مضاعف
يا
در
مرحله
اي
Double
seaming
مي
باشد
به
اين
صورت
كه
عمليات
دربندي
در
دو
مرحله
انجام
مي
گيرد
در
مرحله
اول
دربندي
كه
First
operation
نام
دارد
در
اثر
فشار
قرقره
هاي
اين
مرحله
قلاب
بدنه
و
سر
تشكيل
مي
شود
و
قلاب
سر
روي
قلاب
بدنه
قرار
مي
گيرد.
اين
مرحله
از
دربندي
قوطي
نسبت
به
عبور
هوا
نفوذناپذير
نيست
و
امكان
عبور
هوا
وجود
دارد
اصطلاحا
هنوز
قوطي
Hermetic
نشده
است
در
صورتي
كه
بسته
Hermetic
باشد
يعني
هيچگونه
امكاني
براي
نفوذ
هوا
به
داخل
بسته
وجود
ندارد
در
مرحله
دوم
دربندي
كه
Secand
operation
نام
دارد
قرقره
هاي
مرحله
اول
كنار
رفته
و
قرقره
هاي
مرحله
دوم
وارد
عمل
مي
شود
و
فشار
اين
قرقره
ها
قلابهاي
سر
و
بدنه
فشرده
شده
و
درز
قوطي
را
نسبت
به
عبور
هوا
نفوذناپذير
Hermetic
مي
كند
مانند
چسبي
از
جنس
پلي
آميد
در
داخل
فلنج
درب
وجود
دارد
و
يك
درز
قوطي
شامل
5
مرحله
است
كه
2
لايه
آن
مخصوص
بدنه
و
3
لايه
آن
مخصوص
با
سه
درب
است.
10-فرآيند
حرارتي
كه
دو
مرحله
دارد
مرحله
اول
پخت
و
مرحله
دوم
از
بين
بردن
M
0
ها
كه
در
دو
مرحله
است.
1.
پاستوريزاسيون
كه
در
دماي
زير
100
درجه
اتفاق
مي
افتد.
عمليات
پخت
ممكن
است
قبل
از
درب
بندي
باشد
دما
دادن
به
منظور
استرليزاسيون
و
پاستوريزاسيون
در
واقع
هدف
اصلي
فرآيند
حرارتي
علاوه
بر
پخت
محصول
سالم
سازي
آن
از
نظر
وجود
M
0
ها
براي
نگهداري
طولاني
مدت
مي
باشد.
در
فرآيند
حرارتي
ملايم
ابتدا
آنزيم
ها
و
سپس
M
0
ها
از
بين
خواهند
رفت
اما
در
دماهاي
بالا
اول
M
0
ها
و
بعد
انزيم
ها
از
بين
خواهند
رفت.
گفتيم
هرچه
دما
بالا
رود
و
آنزيم
يا
M
0
زودتر
از
بين
خواهد
رفت
و
هر
چه
دماي
فرآيند
بالاتر
زمان
فرايند
پائين
تر
است.
استرليزاسيون
فرآيندي
است
كه
در
آن
قوي
ترين
ميكروب
ها
از
بين
مي
روند.
مخمرها
،
كپك
ها
در
دماي
80
تا
100
درجه
سانتيگراد
به
مدت
20-30
دقيقه
از
بين
مي
روند
ولي
اسپورباكتريها
در
مقابل
حرارت
مقاوم
بوده
و
براي
از
بين
بردن
آنها
دماي
بين
120
تا
130
درجه
لازم
است
از
فاكتورهاي
مهم
PH
محيط
است
هر
M
0
در
PH
خاصي
قادر
به
رشد
و
تكثير
است
اما
PH
5/4
در
صنايع
غذايي
از
اهميت
خاصي
برخوردار
است
و
در
تعيين
نوع
فرآيند
حرارتي
كه
پاستوريزاسيون
باشد
يا
استرليزاسيون
موثر
است
كه
پاستوريزاسيون
در
PH
كمتر
از
5/4
و
استرليزاسيون
در
PH
بيشتر
از
5/4
موثر
است
(مكستريويوم
بوتولينيم
در
PH
بالاي
5/4
رشد
مي
كند)
-به
منظور
درج
مشخصات
محصول
و
قوطي
لازم
است
سر
يا
ته
قوطي
كدگذاري
شود
كه
اين
عمل
با
جت
پرينت
صورت
مي
گيرد
كه
لازم
است
نوع
محصول
،
سري
ساخت
،
تاريخ
توليد
،
و
انقضاء
و
شماره
Batch
توليدي
بر
روي
بسته
درج
لازم
است.
-
چون
ممكن
است
عمليات
استرليزاسيون
كافي
نبوده
يا
مشخصات
كيفي
ديگر
مورد
قبول
نباشد
لازم
است
براي
يك
مدت
زمان
مشخص
قوطي
ها
قرنطينه
تا
نمونه
برداري
شود.
منایع:
1-تیم
پژوهشی
و
آزمایشگاهی
صنایع
غذایی
بندر
2.ویکی
پدیا
3.
کتاب
صنایع
کنسرو
سازی
،
اصول
و
کاربردها
،تالیف
جواد
حصاری
4.کنسرو
سازی
،
مهندس
رسول
پایان